Veilige telefooncommunicatie

Vroeger waren telefoons alleen verbonden via een kabel en was het moeilijk voor te stellen dat het op een dag anders zou zijn. Dat bijna elke gebruiker een eigen, individueel aangepaste telefoon zou hebben, met bovendien veel verschillende functies. Als iemand een eigen, uniek nummer had, dan zou het mogelijk zijn om dit te identificeren en te controleren of een specifieke persoon aan het bellen was. Soms gebeurde het dat een onbekend nummer belde, maar men geloofde dat er alleen voor iets belangrijks gebeld werd. Bovendien was het mogelijk om later te achterhalen wie er belde, bv. via vrienden.

Soms belden ze om ons te vertellen dat iemand ons nummer had doorgegeven, dus was het gemakkelijk om te raden wiens nummer belde, en zelfs waarover het ging. Er was dus nauwelijks twijfel over het opnemen van de telefoon, tenzij iemand slechte plannen had, of opdringerig was en zomaar andere mensen ging bellen. Dit waren echter zeldzame gevallen, en als zoiets gebeurde, dan veranderde je het nummer, en vroeg anderen om het niet meer zomaar door te geven. Je kon ook de telefoon gewoon niet opnemen, of compleet uitschakelen als je druk was. De meeste telefoontjes werden echter als veilig beschouwd en er was geen sprake van bedreigingen door het opnemen van onze telefoon of door ermee te bellen. Tijdens het tijdperk van de betaalde sms – premium – werd het voor iedereen mogelijk om geld te verdienen door iemand zo'n bericht te sturen.

Hoewel dit om kleine bedragen ging, die maar 30% van de betaalde sms-prijs vormden, verschenen er ook betaalde diensten door middel van sms-codes, en prijzige „sms-kettingen” of andere valstrikken. Het was voldoende om één bericht te sturen om meerdere betaalde retourberichten te ontvangen. Bovendien was het lastig om de service te ontkoppelen zodra deze ingeschakeld was, en soms was niet bekend welk retourcommando gegeven moest worden om de kosten voor ongevraagde berichten te stoppen.